गज़ल

एक्लै उड्ने मौरी थिएँ तिमि पाएँ घार भयो
अँध्यारो यो भगाउने बिजुलीको तार भयो

दिक्क भइ भौतारिंदै ठक्करका चोट खाँदा
सुकोमल अंगालोले बेर्छु भन्यौ प्यार भयो

जन्म एक, पाठ दुइ, यौवनले तीन मात्र
जीवनको साथी भेटें मेरो पनि चार भयो

भविष्यका थुंगाहरु उने पनि अधुरै थे
गुलावको फुर्को मिल्यो अब पूर्ण हार भयो

हिजोअस्ति एक्लै थिएँ आज कोहि आफ्नो बन्यो
अल्लारे यो आशांकको बल्ल घरवार भयो